Gelukkig ben ik geen verzamelaar en ben ik geen die-hard-fan van één bepaalde artiest waar ik alles van wil hebben. Er is een dunne scheidslijn tussen de verzamelende die-hard-fan en het ontwikkelen van een verslaving. Platenmaatschappijen weten hoe ze fans moeten uitmelken door hetzelfde product opnieuw uit te brengen met een andere hoes en/of een live-nummer als bonustrack erbij te doen. Echte verzamelaars smullen hier echter van en ook van het verkrijgen van persingen uit andere landen. Tegelijkertijd is het ook een soort sport om iets te vinden waar men al lang naar op zoek is. Echter, sport kan ook verslavend zijn.
Omdat ik het geinig vind af en toe iets uit mijn collectie te halen dat ik lang niet gedraaid heb, ging ik vandaag ook weer eens wat bekijken. Soms kom ik dan wat tegen waarvan ik het bestaan eigenlijk al niet meer af wist. Dat kan bovendien wel eens een verrassing opleveren, zo heb ik eerder bemerkt. Met de vondst van de CD van de Bo Wilson Band vroeg ik mij af hoe ik deze in bezit heb gekregen. Gekregen of gekocht en waarom dan? Het antwoord op waarom vond ik al snel door een blik te werpen op het repertoire van de band. Het door Leon Russell voor Freddie King geschreven nummer ‘Boogie Man’ prijkt op het hoesje en dat was al een verklaring voor de aanwezigheid in mijn collectie. Tot zo’n 20 jaar geleden verzamelde ik namelijk wel iets, namelijk covers van Leon Russell.
Voor je het weet ben je dan ook in bezit van James Last en andere orkesten, waar ik eigenlijk geen behoefte aan had. Een goede reden om te stoppen met verzamelen. Mijn waardering voor Leon Russell, de Amerikaanse singer/songwriter, producer, studiomuzikant en bandleider, is er niet minder op geworden. Hij heeft écht veel songs geschreven die door topartiesten vertolkt zijn. Hierover heb ik speciaal voor deze site in november 2016 een column geschreven, zeg maar hommage: A Song For Leon.
De Bo Wilson Band bracht bij mij niet direct een herinnering naar boven. Dat dit Zweedse trio geen grote bekendheid verworven heeft, is wel duidelijk Toch heb ik wel lol in het album ‘Magic Man’ uit 1996. Het repertoire bestaat uit twee eigen nummers en tien covers, waaronder de van Omar & The Howlers afkomstige titelsong. Dat de veel gecoverde nummers ‘Stormy Monday’ en ‘Trick Bag’ gespeeld worden, daar is op zich niets mis mee, maar mijn belangstelling werd pas echt gewekt bij ZZ Top’s ‘Chevrolet’ en bij ‘Statesboro Blues’. Dit laatste nummer, geschreven door Blind Willie McTell, is vooral bekend geworden door Taj Mahal en -ik moest even diep graven in mijn geheugen- door de Allman Brothers. Het is dus niet verwonderlijk dat ook de Tedeschi-Trucks Band dit op hun repertoire heeft staan.
Bo Wilson is bepaald geen onverdienstelijke gitarist / zanger. Het gehele album ‘Magic Man’ van de Bo Wilson Band is te vinden op YouTube, maar een enthousiasteling heeft nummer ‘Chevrolet’ voorzien van fraaie foto’s van oude Chevrolets. Mooie bijvangst, het beluisteren én bekijken waard wat mij betreft.
Zo kan het waarschijnlijk voor ons allen geinig zijn om je verzameling nog eens goed onder de loep te nemen, want wellicht kom je toch nog een vergeten pareltje tegen. Je bent wellicht rijker dan jezelf weet. Oja, vraag jezelf ook af waarom je deze zo graag in bezit wilde hebben!
Erik Bevaart
Recent Comments