Het megasucces dat Bob Dylan dit jaar behaalde met zijn album ‘Rough And Rowdy Ways’ is vrij uniek. Voor een singer/songwriter als Blake Mills zal zijn bijdrage hieraan resulteren in grotere naamsbekendheid. Het is bij iedereen bekend dat Bob Dylan veel songs geschreven heeft die door anderen vertolkt zijn. Sommige van die covers overstijgen mijns inziens het origineel; dat is natuurlijk een persoonlijke mening -ik ben niet zo dol op ’s mans stem en mondharmonicaspel- maar het valt niet te ontkennen dat bepaalde Dylan-songs in een andere uitvoering bekender zijn geworden, bijv. ‘All Along The Watchtower’ (uitvoering Jimi Hendrix), ‘Mr.Tambourine Man’ (The Byrds), ‘Blowin’In The Wind’ (The Hollies en Stevie Wonder) en ‘Knockin’ On Heaven’s Door’ (zowel hit van Eric Clapton, Guns ‘N Roses als Randy Crawford). ‘Like A Rolling Stone’ echter werd een hit voor de Stones in 1995, maar was in 1965 een grotere hit voor Dylan zelf.
Dylan is al zo lang succesvol, dat vooral duidelijk wordt in het aantal beroemde al vele jaren overleden muzikanten die iets van hem gecoverd hebben, waaronder Sam Cooke, Jimi Hendrix, Janis Joplin en Elvis Presley. Er zijn veel muzikanten geweest die een heel Dylan-album opnemen. Bijv. Joan Baez al in 1966, gitarist Steve Howe, die zijn zoon Dylan heeft genoemd, bracht in 1999 ‘Portraits Of Bob Dylan’ uit en Bryan Ferry heeft in 2007 een coveralbum getiteld ‘Dylanesque’.
Obscuur zijn wellicht de Friestalige vertolkingen van Dylan-songs, waar ook ‘Rûzjend yn e wyn’ oftewel ‘Blowin’ In The Wind’ door Twarres opgenomen werd. Deze is niet te vinden in twee overzichten van Dylan-covers: List of artists who have covered Bob Dylan songs en covers of Dylan songs.
Ook ontbreekt hier de versie van ‘Masters of War’ in de uitvoering van De Maskers uit 1966, waar Golden Earring met ‘This Wheel’s On Fire’ en ‘Ballad Of A Thin Man’ wel genoemd wordt.
Er zijn meerdere compilaties met uitsluitend Dylan-covers waar veel bekend repertoire op te vinden is. Eén ervan komt later nog ter sprake.
Vanuit pophistorisch besef is Nobelprijswinnaar Bob Dylan in eerste instantie van belang omdat door zijn toedoen de inhoud van de popsongs veranderde. Hij is daadwerkelijk een levende legende, die de Nobelprijs ontvangen heeft. Waren in de beginjaren van de popmuziek ‘Surfin’ USA’ van The Beach Boys en ‘Love Me Do’ van The Beatles de norm (kortom vakantievermaak en tienerliefde) met Dylan kwamen andere, serieuze zaken aan de orde, resulterend in o.a. ‘The Times They Are A-Changing’ en ‘Like A Rolling Stone’. Dylan heeft soms ook mooie quotes voor zijn publiek, ik denk dan zo gauw aan: “wie niet werkt aan zijn geboorte werkt aan zijn dood”. Mooi toch! En natuurlijk waren -voor het eerst- zijn teksten af en toe multi-interpretabel, surrealistisch zelfs.
Ook zeer opmerkelijk is dat Dylan in die bijna 60 jaar nooit echt ‘weg’ is geweest, althans nooit lang. Dat is bijzonder! Sinds zijn doorbraak in 1962 is het bij regelmaat wel eventjes stil rondom zijn persoon en opnamen geweest.
In het boek 55 Verrassende Verzamelelpees wordt melding gemaakt dat Dylan één van de trekpleisters op de Concerts for Bangla Desh was, daar hij al twee jaar niet had opgetreden en dit overigens opnieuw niet zou doen tot 1974.
Is Dylan tijdloos? Opvallend is dat succes voor Dylan gegarandeerd lijkt als hij het over ‘tijd’ heeft. De single ‘The Times They Are A-Changin’ betekende de eerste notering van Dylan in de singleshitlijsten.
In 2006 maakte hij één van zijn meest succesvolle albums: ‘Modern Times’, in 2001 won hij een Oscar voor het nummer ‘Times Have Changed’ uit de film Wonder Boys, in 1997 maakte hij het succesvolle album ‘Time Out Of Mind’ waardoor hij een Grammy Award ontving.
Mijn nieuwsgierigheid ging in de loop der jaren meer uit naar zijn minder bekende songs én naar de minder bekende uitvoerenden. Het boek 55 Verrassende verzamelelpees heeft nog eens duidelijk gemaakt dat verzamelaars een uitstekende manier is om kennis te maken met iets onverwachts. Muziek blijft voor mij een speurtocht. Zo had ik nooit gehoord van gospelzangeres Dottie Peoples, die op de verzamelaar ‘Gotta Serve Somebody’ het minder bekende Dylan-nummer ‘I Believe In You’ vertolkt. Voor mij het bewijs dat Dylan-songs vooral door anderen vertolkt moeten worden. Zijn eigen versie heeft hij opgenomen voor de elpee ‘Slow Train Coming’, Dylans eerste gospelelpee (uit 1979). Mark Knopfler verleent hieraan medewerking. Voor de die hard fans was het de grootste schok sinds Dylan elektrisch ging spelen. Vergelijk de vier coverversies van Dottie Peoples, Sinead O’Connor, Alison Krauss en Phoebe Snow maar eens met het origineel en oordeel zelf!
Erik Bevaart, initiator en mede-auteur boek 55 Verrassende Verzamelelpees
Recent Comments