Zo af en toe denk ik weer eens aan… Blodwyn Pig. Misschien niet bekend, maar de eerste twee elpees hebben opvallende hoezen. De hoes van ‘Ahead Rings Out’ vind ik niet zo zeer mooi, maar wel grappig. De tweede, ‘Getting To This’, heeft iets sympathieks: de band straalt plezier uit voor een klein aandachtig publiek. Die eerste elpee kocht ik ooit tweedehands bij Haddock in Rotterdam, waar toen nog Leo Schelvis de scepter zwaaide. In het boek 55 Verrassende Verzamelelpees kwam ik de band weer eens tegen op de verzamelelpee ‘Bumpers’. Op deze dubbelaar van het label Island staan bekende bands als Traffic, Mott The Hoople, Free, Spooky Tooth en Jethro Tull. Dan is Blodwyn Pig beduidend minder succesvol geweest. Gebrek aan kwaliteit? Nee, de verklaring hiervoor ligt genuanceerder. Blodwyn Pig-bandleider Mick Abrahams was afkomstig uit Jethro Tull en is opgestapt na hun debuutelpee ‘This Was’. Overigens zelden zo’n merkwaardige titel van een debuutelpee gezien als ‘This Was’.
Waar Mick Abrahams meer bluesinvloeden wilde, ging fluitist Ian Anderson een andere koers varen (met invloeden uit de klassieke muziek). Abrahams werd vervangen door Tony Iommi, die na een blauwe maandag al weer vervangen werd door Martin Lancelot Barre. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat dit betere gitaristen zijn dan Abrahams. Martin Lancelot Barre wordt geroemd door vakbroeders als Ritchie Blackmore en Mark Knopfler.
Dat Blodwyn Pig niet echt doorgebroken is, is vermoedelijk te verklaren, denk ik, met het volgende. De koers die Mick Abrahams wilde varen was grotendeels de stijl van Jethro Tull met in plaats van de dwarsfluit een hoofdrol voor de saxofoon. Echter, met ruimte voor bluesy invloeden, een soort progbluesrock. Voor progressive rock liefhebbers is de blues te simpel en voor de bluesliefhebbers is het saxofoonspel van Jack Lancaster te gecompliceerd. Onverenigbare genres. Op beide genoemde platen staat een bluesy nummer, waar ik graag de aandacht op vestig: ‘Dear Jill‘ en ‘Toys‘. Mick Abrahams is beslist een zeer verdienstelijk slidegitarist en op YouTube is zo’n prima en uniek (!) voorbeeld te vinden met het nummer ‘North By NorthWest‘.
Na hun korte bestaan met twee albums in 1969 en 1970 namen in de in 1993 heropgerichte Blodwyn Pig o.a. voormalig Jethro Tull-drummer Clive Bunker en Colosseum-saxofonist Dick Heckstall-Smith plaats. Voor progbluesrock was én is niet veel belangstelling. Jethro Tull daarentegen bleef een grote schare fans behouden. Een blunder (iets anders kan je het toch niet noemen?) zorgde ervoor dat deze band in 1989 de eerste Grammy Award voor Hard Rock/Metal Performance won ten koste van andere genomineerden Metallica en AC/DC. De organisatie NARAS zag de fout in en maakt sindsdien onderscheid in hardrock en heavy metal.
Jack Lancaster is als studiomuzikant gewaardeerd en zou zijn sporen ruimschoots verdienen. In 1979 maakte hij met Rick van der Linden het album ‘Wild Connection’ en in 1987 ‘Skinningrove Bay’ met daarop o.a. Gary Moore, Phil Collins, Rod Argent en wederom Rick van der Linden.
In 2015 maakte Abrahams een blueselpee met als titel Revived. Hij wordt hier bijgestaan door niemand minder dan o.a. Bernie Marsden en Bill Wyman. Ook laatstgenoemde is niet vies van een beetje blues.
Erik Bevaart, initiator en mede-auteur boek 55 Verrassende Verzamelelpees
Recent Comments