In mijn vorige column (over de band Jackson Heights) lichtte ik al een tipje van de sluier op wat mij op muziekgebied fascineert. Zo vind ik het boeiend om te proberen een mening te vormen over waarom een goede artiest/band niet is doorgebroken. Jackson Heights is zo’n voorbeeld van een goede band, die relatief onbekend gebleven is. Misschien ondergewaardeerd? Ik heb een poging ondernomen een verklaring te vinden. Het brengt mij bij iets van 15 jaar geleden, toen ik bezig was met de voorbereidingen van mijn eerste boek ’50 jaar Pophistorie, blunders, jatwerk en frustratie’.
In dit boek heb ik de geschiedenis van de popmuziek beschreven op een niet-conventionele wijze, dus niet chronologisch, per genre of alfabetisch. Ik koos voor 10 onderwerpen, waarvan sommige niet of nauwelijks in de media beschreven waren. Even een voorbeeldje? De link tussen beroemde artiesten en Nederland, variërend van Elvis, Chubby Checker, The Beach Boys, The Rolling Stones, Nina Simone, David Bowie, Van Halen, Red Hot Chili Peppers en Prince tot Solomon Burke. Natuurlijk zijn er nog veel meer, maar deze hebben alle 10 een verschillende connectie met Nederland, check it out popquizliefhebbers!
Even terug naar het onderwerp.
Wanneer is een artiest ondergewaardeerd of onderschat? Is dat niet een kwestie van smaak of is er een objectieve maatstaf aan te leggen? Om te voorkomen dat willekeur deze bepaalt, heb ik een lijst samengesteld van 50 artiesten die grote hits hadden in de VS en/of Engeland, maar niet ene in Nederland. Als er overduidelijk succes in de toonaangevende popmuzieklanden is en dat blijft uit in Nederland, mag hij/zij niet toch ondergewaardeerd voelen in Nederland. Zeker als deze meerdere echt grote hits heeft/hebben afgeleverd. De top 5 van deze lijst heeft inderdaad een imposante staat van dienst:
1-Adam Faith met 11 Engelse top 10-hits
2-Johnny Rivers met 9 Amerikaanse top 10-hits
3-The Bachelors met 8 Engelse en ene Amerikaanse top 10-hit
4-The Shirelles met 6 Amerikaanse en ene Engelse top 10-hit
5-Gary Lewis & the Playboys met 7 Amerikaanse top 10-hits.
Het zijn allen artiesten die bovendien een (of zelfs twee) nummer 1-hit hadden. Ik beperk mij nu even tot zanger/gitarist Johnny Rivers, in dit rijtje de enige artiest die zowel in de jaren ’60 als ’70 succes had. Hij speelde in 1967 op het Monterey Popfestival, is producer op zijn platenlabel Soul City geweest van Fifth Dimension en schreef in 1961 als 18-jarige al I’ll make believe voor Ricky Nelson. Hoewel veel hits covers waren (van o.a. Chuck Berry) was z’n enige nr.1-hit juist wel van eigen hand: Poor Side of Town uit 1966. Het is een droevig nummer, een echte ballad, dat later opmerkelijk weinig gecoverd is, met als uitzonderingen The Monitors, Al Wilson, The Walkabouts, Nick Lowe en Eels. In Nederland is het in 1975 echter een hitje geweest in een bijna onherkenbare uitvoering van de disco-act Love Machine.
Bijna 76 jaar jong, Johnny Rivers treedt nog steeds op en laat uiteraard zijn grootste hit dan horen. (YouTube link)
Ook van Eels, 40 jaar na het origineel!, is de live-opname van het succesvolle album met strings de moeite waard: (YouTube link)
Veel fans zijn van mening dat het onbegrijpelijk is dat Johnny Rivers nog niet opgenomen is in de Rock & Roll Hall of Fame. Daar valt wat voor te zeggen, hij is bepaald geen eendagsvlieg, verkocht zo’n 30 miljoen platen en heeft zijn sporen in twee decennia verdiend. Zijn carrière is echter grotendeels gestoeld op het vertolken van andermans werk. Zou dat de reden zijn van het niet worden opgenomen in de lijst van ‘legends’? In de wereld van blues en folk is dat geen schande.
Misschien is Johnny Rivers eigenlijk niet alleen in Nederland maar ook in eigen land ondergewaardeerd.
Erik Bevaart
Recent Comments